दुखःच्या क्षणी संवेदनशील होतात,
वाट मोकळी करून पटकन टपकतात,
कुणास ठाऊक अश्रू का गळतात...?
आनंदाच्या क्षणी डोळे भरून येतात,
इवलीशी जागा स्वतः व्यापून घेतात,
कुणास ठाऊक अश्रू का गळतात...?
कुणी रागावल्यास स्वतः रुसून बसतात,
तडत- फडत डोळ्या बाहेर पडतात,
कुणास ठाऊक अश्रू का गळतात...?
कदाचित त्यांनाही हसायला आवडत असेल,
म्हणून दुखःच्या क्षणी त्यांनाही रडू येत असेल.
स्वतःला डोळ्यातून काढून ते
मनावरचं दुखः स्वतः घेत असतील,
माणुष्याचे दुखः हलके व्हावे
म्हणून स्वतः खपत असतील.
त्यांनाही हसनं आवडत असावं
म्हणून त्यांचही अवसान गळत असावं.
गालावरून उतरून त्यांनाही
ओठांना भेटावसं वाटत असेल,
ओठांना जादूची झप्पी देऊन
त्यांनाही हसावसं वाटत असेल.
इतरांसाठी स्वतः झुरतात
सुखः- दुखःत नेहमी साथ देतात
त्याग हेच कर्तव्य मानतात
कदाचित, म्हणून अश्रू गळतात.
© अनिकेत भांदककर.
No comments:
Post a Comment